Hormony odpowiedzialne są za regulowanie funkcjonowania organizmu. Każdy z nich ma swoją określoną funkcję, a zaburzenie pracy chociaż jednego niesie za sobą ryzyko pojawienia się kolejnych problemów. Insulinooporność spotykana jest coraz częściej i jest to obniżona wrażliwość organizmu na działanie insuliny, co za tym idzie hormon ten produkowany jest w nadmiernej ilości.

Przyczyna, czy skutek?

Insulinooporność może mieć podłoże genetyczne. Insulina wydzielana przez trzustkę ma wtedy nieprawidłową budowę i organizm “nie widzi”, że to właśnie ten hormon. Obniżona wrażliwość organizmu na insulinę może być także spowodowana przez nadmierne działanie hormonów przeciwstawnych, np. glukagonu, kortyzolu, czy hormonu wzrostu.
Na wystąpienie insulinooporności najbardziej narażone są osoby z nadwagą oraz otyłością. Ich organizmy zmuszone są do wydzielania bardzo dużych ilości insuliny. Za czynniki ryzyka podaje się także płeć (bardziej narażeni są mężczyźni), dietę bogatą w tłuszcz i węglowodany, czy przyjmowanie niektórych leków (m. in. tabletek antykoncepcyjnych, czy diuretyków).

Niespecyficzne objawy

Nie należy lekceważyć żadnych objawów, które uważamy za niepokojące. Insulinooporność może prowadzić do cukrzycy typu 2, jeśli nie zostanie wykryta odpowiednio wcześnie. Do podstawowych objawów, które powinny zwrócić naszą uwagę należą: ciągłe zmęczenie, brak energii, senność, wzmożony apetyt (szczególnie napady tzw. wilczego głodu), czy problemy z utrzymaniem prawidłowej masy ciała. Jak widać objawy te nie są charakterystyczne i łatwo przypisać je innym jednostkom chorobowym, a niektóre z nich nawet przemęczeniu organizmu. Do diagnostyki insulinooporności służą odpowiednie badania, które powinien zlecić lekarz.

Co dalej?

Insulinooporność nie zawsze wymaga leczenia farmakologicznego. Często wystarcza wprowadzenie w życie odpowiednich nawyków – adekwatnej diety, czy aktywności fizycznej. Do tej pory nie wynaleziono jeszcze leku, który całkowicie wyeliminowałby ten problem, ale kontrolowana przez lekarza oraz oczywiście samego pacjenta nie powinna stanowić zagrożenia.

Aktywność fizyczna jest bardzo ważnym czynnikiem pozytywnie wpływającym na zdrowie osób z insulinoopornością. Powinna być ona oczywiście dostosowana do możliwości każdego, tak aby nie doprowadzać do wycieńczenia organizmu. Wraz z odpowiednią dietą bogatą w błonnik (warzywa i owoce) aktywność fizyczna jest niezbędna w utrzymaniu prawidłowej masy ciała, co stanowi kluczowy element w walce z insulinoopornością.

Photo by Ursula Gamez on Unsplash